Dönüşün tarixi nöqtəsi – Kəlbəcər olsaydı
İndi neçə yaşın oldu? İndi neçə yasın oldu? Yenə sputnikdən evinin yerində yeni bina edilmiş evlərə baxırsanmı? Yarana duz basırsanmı?
Keçən il də elə bu günlə bağlı anım, ildönümü, işğalının daha bir yaşı (nə deyirsinizsə deyin- red.T.V.) məzmunu ilə yazdığım yazının sonuna bir ümid işarəsi qoymadan üç nöqtəylə nöqtələmişdim. Söz qınamadan qınamışdım özümü: Niyə “Allah qoysa”lara bağlayıb, “Bu tarixin dönüşü olacaq” ümidinə kökləmədim cümlələri deyə?
“Tarixdə bu gün” deyilən xronologiyaya baxmadan yazılır bəzi günlərin tarixi həqiqətləri.
O gün-aprelin 1-dən 2-nə keçən tarixin ertəsinə (sınaqdan) biz keçəmmədik. Hər zaman hadisələrdən geri qalmaq-qabaqlaya bilməmək vərdişimiz varmış, sanki. İndi bilmirəm fikrimi necə çatdırım. Varmışlarımızla yoxmuşuq, yoxsa yoxmuşlarımızla varmışıq kimimi?!
Hələ aprelin 1-dən 2-nə keçən gecədə var olanı geridə buraxıb bir yoxluğa doğru yola çıxmışdıqsa…
Elə ona görə “nağıllara qaldı daha bizimki” deyə-deyə uyuduq. Haradasa dildə əlimizi üzməsək də, ümidin ürəyimizdə son bağı üzülməkdəydi.
Bu girdab buradan dönərmi? Dönər. Dönməli, döndərməliyik. Çünki bir məğlubiyyətə yas tutulan növbəti 2016-cı ilin elə o günündə hərbiçilərimiz tarixin tərs üzünü, sərt üzünü göstərdi. Cəbhəboyu hücum edib torpaqlarımızı geri almaq savaşı başlanmışdı. Dörd günlük savaşla, o savaşda tökülən qanlarla yeniləndik. Qalibiyyəti daddıq.
Dönüşün tarixi nöqtəsinə vardıq və… Yenə durduq, durdurulduq. Yenə tarixin gerisində qaldıq. Niyə?
Bir yazı üçün 2-3-5 niyə sualı çox deyilmi, deyəcəksiniz? Deyil!
“İroniya, lağlağı edib keçmək” savaşlarının qalibiyik, biz. Düşmənlə səngərdə deyil, restoranda otrurub “menyüdəki yeməyin, çalınan musiqinin bizimkidir-“razborkasının”- qalibiyik, biz. Özümüzünkünü özümüz cəzalandırıb bununla “qəhrəmanlıq” etdiyimiz situasiyanın qalibiyik, biz.
Varmış nə oğullar. Susdurdu deyirik. Bəs niyə sərhədlərdə hələ susdurulmayıb düşmən? Bəs niyə hələ illərdir susdurulmağımıza yas tuturuq?
Yenə Kəlbəcərdə ertələnmiş sabahımız qalan gündəyik…
Tünzalə Vəliqızı
Moskva,
01.04.2020“
