Nəsib NƏBİOĞLU Qəbrinin üstündə palıd göyərməz

Sənin məzarından palıd göyərsə,
Orda da heyrətin üzündə qalar.
Əllərin havadan asılı qalar,
Arzu-istəklərin gözündə qalar!

Qəbrinin üstündə min çiçək bitər,
Qəbrinin üstündə palıd göyərməz.
Desəm palıd bitməz qəbrinin üstə,
Vallah ruhun küsməz, ruhun inciməz!

Sənin kəlmələrin şəhdli-şirəli,
Könül oxşayardı, göz oxşayardı.
Elə toxuyurdun söz ilməsini,
Hər sözdə bir hikmət, bir məna vardı.

Bənzərsiz qəm dolu misralarından,
Dan yeri sökülür, al səhər düşür.
Hansı şeirinə baxıram, Ustad,
Ordan allı-güllü Kəlbəcər düşür!

Sənin yoxluğundan bezər təbiət,
Əsir dağlarının sorağı yoxsa.
Qəbrinin üctündə palıd göyərməz,
Bir ovuc Kəlbəcər torpağı yoxsa.

Qanad açasıydın Hərzəqayadan,
Tərtər tək,Tutğu tək çağlayasıydın.
Kəlbəcər dərdini unudub, Ustad,
Sevincdən kövrəlib ağlayasıydın.

Tənha yaratmışdı yaradan səni,
Sevən könüllərə yazıldı adın.
Axır Xırdalana pənah gətirdin,
Özün bir dəfə də xırdalanmadın.

Bilmədik zamanə üzüdönükmüş,
Dağların yasını saxladın, Ustad!
Bizi dərdimizlə baş-başa qoyub,
Sən də bir tərəfdən dağladın, Ustad.

Kəsildi yolumuz , cığırlarımız,
Güllü yaylaqlara qaldıq tamarzı.
Nadan müdriklərə dərs deyir, Ustad,
“Yox olan susdurur var olan ağzı”!

Ah çəkdin ki,”ağla qərənfil, ağla”,
Çiçəklər sozala-sozala qaldı.
Kəlbəcər nisgili köksünün altda,
Əlin Dəlidağa uzalı qaldı.

Qəribəydi küsüb-barışmağın da,
Deyərdim haqqın var, ərk elə, Ustad.
Deyərdim dağlara qoşa yollanaq,
Demədim ki, bizi tərk elə, Ustad.

Çin-çin olasıydı pak arzuların,
Yurduna, elinə qovuşasıydın.
Qalxıb Dəlidağın zirvələrinə,
Ürəkdən sevinib söz qoşasıydın.

İlahi, qismətə, taleyə bir bax,
Bir el pərən-pərən, dərbədər oldu.
Bakıda bir qaçqın qəbristanlığı,
Dönüb başdan-başa Kəlbəcər oldu!